Zamki i Palace - Obiektywnie: Wodzierady

Bardzo cennym dziedzictwem kulturowym województwa łódzkiego jest dworek modrzewiowy o konstrukcji zrębowej powstały w 1825 r w Wodzieradach.

Wodzierady to wieś gminna położona kilkanaście kilometrów na północ od Łasku, pomiędzy tym miastem a trasą nr 710 z Lutomierska do Szadka. Dwór znajduje się w centrum miejscowości (obok skrzyżowania) i jest widoczny z drogi.

Budynek spełniał rozmaite funkcje.

Jego właścicielka, Aleksandra Parczewska na własny koszt prowadziła w nim szkołę.

Podczas Powstania Styczniowego mieścił się tutaj szpital dla rannych w bitwie pod Dobrą.

Dwór stanowił też bazę zaopatrzeniową dla powstańców.

W roku 1868 majątek przeszedł w ręce Kulczyckich, którzy gospodarowali tutaj do wybuchu II wojny światowej.

Ostatnimi właścicielami byli Kazimierz i Stefan Kulczyccy.

W czasie okupacji zarządzał tutaj Niemiec Pikard z Rygi.

Po zakończeniu działań wojennych dwór wszedł w posiadanie Prezydium Gromadzkiej Rady Narodowej. Mieściła się tutaj szkoła, przedszkole i biblioteka.

W tym okresie majątek został zdewastowany.

W roku 1970 został rozebrany drewniany lamus z XIX wieku, mimo, że wpisany był do rejestru zabytków.

Stawy zaś zostały zmienione w wysypisko śmieci.

Ocalał na szczęście sam dwór, który wraz z resztkami parku został w roku 1982 zakupiony przez prywatnego właściciela. Od tej pory zabytek znajduje się w ciągłym remoncie.

Obiekt pojawił się na ekranie w takich filmach, jak:

Ziemia obiecana,

Wilczyca i Między ustami a brzegiem pucharu.

Jest to budowla modrzewiowa o konstrukcji zrębowej, wzniesiona w połowie z drewna, a w połowie z cegły. Zbudowana jest na planie prostokąta o wymiarach 8,5 x 16 m. Część drewniana zawierała użytkowe podcienie wsparte na trzech słupach. Budynek posiada łamany polski dach kryty gontem. Od północy znajduje się piętrowy, murowany portyk z czterema kolumnami. Dwór charakteryzuje dwutraktowy układ wnętrza z salonem i sienią na osi.

We wnętrzu zachowały się oryginalne posadzki, stolarka i kominek.

Dziś budynek znajduje się wciąż w remoncie i nie wiadomo kiedy się on zakończy. Można oglądać go zza ogrodzenia. My się jednak odważyliśmy i obeszliśmy dworek dookoła co widać na zdjęciach.

Należy się jednak pochwała właścicielowi, że pomimo trudności podjął się tego niełatwego zadania.