Jego ówczesnym właścicielem był kanonik i archidiakon gnieźnieński-Bogusław.
Jego ojca, Stefana, chorążego łęczyckiego uważa się za budowniczego najstarszej siedziby Oporowskich, czyli drewnianego dworu, wzniesionego w połowie XIV wieku, a spalonego w drugiej połowie tego samego wieku.
Budowla ta stała w miejscu dzisiejszego parku.
Murowany zamek ufundował prawdopodobnie Mikołaj Oporowski, wojewoda łęczycki.
Obiekt powstał na naturalnym wzniesieniu, które zostało przekształcone na wyspę, którą otaczała fosa.
Warownia miała się składać z narożnej wieży, budynku mieszkalnego, usytuowanego w partii wschodniej, oraz murów obwodowych.
Jednak Mikołaj zmarł w roku 1425, przed końcem prac. W chwili jego śmierci wybudowana była jedynie wieża. Był to czterokondygnacyjny budynek o wymiarach 9,6x8,3 m. oskarpowany w zachodnich narożach. Do budowy użyto cegły, fundamenty natomiast były z kamienia.
Po śmierci Mikołaja spadkobiercą Oporowa został jego syn, Władysław.
Był on jednym z najbardziej wpływowych polityków zarówno na dworze króla Władysława Jagiełły jak i Kazimierza Jagiellończyka. Sprawował urząd podkanclerzego koronnego był także biskupem włocławskim a następnie arcybiskupem gnieźnieńskim i prymasem.
Kontynuował on budowę zamku, lecz w innej formie, niż jego ojciec.
Zrezygnował z budynku wschodniego, wznosząc w jego miejscu basztę, w której umieścił kaplicę.
Baszta była w kształcie półelipsy, a w wyższej partii sześcioboczna, przystosowana do użycia broni palnej.
Wjazd do zamku znajdował się w kurtynie zachodniej. Posiadał rozbudowane przedbramie lub budynek bramny oraz most zwodzony.
Podobno w czasie budowy zamku Władysław Oporowski zaniedbywał sprawy publiczne, skupiając swoją uwagę na siedzibę, w której chciał spędzić ostatnie lata swojej starości.
W XVI wieku spadła potęga rodu Oporowskich, majątek ulegał rozproszeniu. W roku 1632 właścicielami Oporowa zostali Barbara i Piotr Tarnowscy herbu Rola.
Właśnie wtedy, gdy zamek należał do Tarnowskich, został zniszczony, jedyny raz w swojej historii.
W roku 1657 został spalony przez Szwedów.
Spalił się dach domu mieszkalnego, oraz stropy i górne kondygnacje wieży.
Zamek został odbudowany pod koniec XVII wieku.
A na południe od zamku założono istniejący do dzisiaj ogród.
W roku 1725 Zamek w Oporowie kupił podkomorzy gostyniński Jan Sołłohub.
Jego syn Józef dokonał przebudowy rezydencji.
Poprzez połączenie domu mieszkalnego i wieży powstało krótkie skrzydło zachodnie. Był to jednopiętrowy budynek mieszczący w przyziemiu sień z klatką schodową a na piętrze komnatę. Następstwem przebudowy bramy była likwidacja pierwotnych otworów wejściowych do domu mieszkalnego i wieży oraz zastąpienie mostu zwodzonego stałym pomostem. Zamek zyskał barokowy wystrój, modny w tamtych czasach.
Następnymi właścicielami Oporowa byli Pociejowie,
kolejni to rodzina Orsetti. Tomasz Orsetti w latach 1837-44 przeprowadził remont połączony z niewielka rozbudową.
Następni właściciele tak zadłużyli majątek, że przeszedł on w roku 1930 na własność Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie.
Zamek został zlicytowany i nabył go Szymon Karski. Do wybuchu drugiej wojny światowej zabytkiem zarządzał administrator Gustaw Skotnicki.
Elewacja bramna w połowie XIX wieku, "Tygodnik Ilustrowany", 1864 rok.
Po wojnie kompleks zamkowo-parkowy przeszedł na własność państwa. Obiekt został poddany gruntownym pracom konserwatorskim. W ich wyniku dokonano znacznej regotyzacji zamku.
Zamek w takiej formie jak dziś nigdy nie istniał. Jest kompromisem pomiędzy próbą nadania mu pierwotnego, gotyckiego wyglądu, a przebudowami na przestrzeni wieków.
Mimo to tworzy harmonijną całość i jest po prostu... zgrabny.
W zamku znajduje się muzeum z różnymi eksponatami jak stare meble, naczynia i innego rodzaju elementy wyposażenia dawnych wnętrz.
Znajdziemy tam też stare strzelby i zbroje, oraz dzieła sztuki.
Województwo - łódzkie
Powiat - kutnowski
Gmina - Oporów
źródło: przewodnik zamkowy, wikipedia, zamkilodzkie.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz